baby baby

Dat de wittebroodsweken begonnen zijn ervaren we letterlijk: het bruine brood is op dit moment uitverkocht.

En als je dacht dat de Ghanese frustraties/onbegrip rondom ons huwelijk nu voorbij zijn, dan heb je het mis. Alle Ghanezen die er de komende tijd achter gaan komen dat we getrouwd zijn, zullen verontwaardigd en vol onbegrip op F gaan reageren.... Ach germ.

Programma's als "grenzeloos verliefd" ogen op t.v. vaak leuk en romantisch, maar in de praktijk is het niet makkelijk om een relatie te hebben met iemand die qua cultuur zo ver van je eigen cultuur af staat. Je partner maar ook zeker zijn familie, als je over Afrikanen spreekt. Het laat je als Nederlandse weer eens voelen hoe het is om in een ONTwikkelingsland te wonen. Ik kan er soms met mijn Nederlandse verstand niet bij hoe mensen hier denken. Vaak echt het tegenovergestelde van onze Nederlandse logica. Je zal dan ook allebei sterk in je schoenen moet staan om dit vol te kunnen houden. En dan is liefde het enige wat telt (en ook dat begrijpen ze hier niet, menigeen trouwt hier nog vanwege de financiele zekerheid die een partner met zich meebrengt, totdat hij zijn baan veliest.....).

Om mezelf niet gelijk van alle Nederlandse gemakken te ontzien maar vooral voor K besluit ik een soort deeltaxi naar het UCC toe te pakken. Lopen, wachten, trotro, lopen, deeltaxi, wachten, lopen is me nu even te lang, zwaar, warm en omslachtig. Ik kan een dropping (gewone taxi, dus geen deel taxi) vinden die me goedkoop naar het UCC brengt. De ochtenddrukte is voorbij, dat zal mijn voordeel zijn. K vindt het ritje reuze spannend en hijst zichzelf tegen de passagiersstoel (we zitten nl. achterin) op, kijkt aandachtig naar buiten en brabbelt er vrolijk op los. Net voor we bij het UCC aankomen valt ie in slaap om daarna weer snel wakker te worden door alle kreten die volgen "madaaame, baby baby". Met Billa spreek ik af dat ik voorlopig op dinsdag en donderdag kom. De schoolbus driver zal mij en K naar huis brengen. Dat scheelt al heel wat.

Ik verheug me er toch wel op om weer op het UCC te komen als ik er nu weer ben geweest. De kinderen reageren altijd zo blij en hele dagen alleen thuis met K is ook saai en vermoeiend. Zich aan tafels, stoelen en mijn benen omhoog hijsen is zijn favouriete bezigheid. En over mij heen klauteren. Speelgoed is niet interessant. Een box mis ik dan ook enorm, want ik heb geen enkele plek in huis waar ik hem even veilig kan neerzetten. Dus zodra hij slaapt kan ik snel eten koken en afwassen. Onvoorstelbaar hoe smerig het hier dagelijks in huis wordt. Stof kan je het niet meer noemen. Dat is nu dan ook iedere dag het huis dweilen (en dan ziet K er na een aantal uren weer vuil uit). Rond 17:00 uur maak ik de deuren dicht vanwege de muggen, dweil ik het huis, pak ik K tijdens het laatste stukje op de arm en gaat K in zijn voorverwarmde zwembadje wat ik in de douche heb gezet en kan ik me intussen ernaast douchen. Zodra we klaar zijn, zijn de vloeren droog. Woensdag en weekend zijn wasdagen, tenzij er geen water is. Een echte huisvrouw :(. Tja en de mogelijkheden die je in Nederland hebt om er even uit te gaan, mis ik hier dan ook enorm. Maar vanaf vandaag heb ik 3 weken lang Nederlands bezoek: gezellig.

De dinsdagen en donderdagen zullen de "banana" dagen worden. Het bananenvrouwtje is naar de markt, maar oudere dame die ik al eerder bij haar zag, kijkt me vrolijk aan met een gebit waar her en der de nodige tanden ontbreken. Omdat ze geen Engels spreekt, bestelt Billa de bananen bij haar. We vergroten het aantal tot 150, want sinds september zijn er ca. 69 (!) nieuwe aanmeldingen op het UCC bij gekomen ! Er zullen ook wel kinderen afgevallen zijn maar veel heb ik nog niet met Billa besproken. Wel heeft hij, naast een nieuwe Ghanese leraar omdat er nu 9 klassen zijn, nog een "field" medewerker aangenomen. Deze persoon zal kinderen op scholen bezoeken die ver van het UCC afliggen. Dit spaart Billa nl. enorm veel (reis) tijd. Een van deze kinderen is Abiagil, een meid van 16 waar ik ooit eerder over schreef. Ze heeft prive zoveel ellende achter de rug dat Billa haar naar een kostschool, ver van Labadi, heeft gestuurd, zodat het meisje zich in alle rust op haar studie kan concentreren. Ik vind het een super idee van Billa.

De stroom valt 's avonds uit en al snel wordt het (nog) warmer. Mijn in Nederland bedachte theorie werkt maar deels: de matras hadden we al naar de woonkamer verhuisd, maar de klamboe voor de deur hangen waardoor de deur open zou kunnen blijven voor wat frisse lucht lukt niet. Punaises zijn te zacht en het hout te hard, daarbij hebben we ook geen gereedschap hier. K zweet al snel, dus die probeer ik met een nat washandje op zijn gezichtje wat af te koelen en verder zo veel mogelijk te laten drinken. Meer kan ik niet doen want het is donker en het risico op malaria wil ik niet vergroten door naar buiten te gaan.