we said YESSSSS
Blijf op de hoogte en volg Estelle
20 Januari 2013 | Ghana, Accra
De wittebroodsweken zijn begonnen.
Voor degenen die zich afvragen waarom ik pas achteraf over onze trouwdag vertel: wanneer je in Ghana je trouwdag viert of een begrafenis regelt, komen er altijd ongenode gasten. Zoals ook in Nederland moet je, meestal uit kostenoverwegingen, een keuze maken hoe je het viert en wie je wel en niet uitnodigt. Vanwege allerlei persoonlijke redenen hebben we besloten om deze bijzondere dag zo veel mogelijk met ons 3-en te vieren. Door F zijn familie wordt ons huwelijk daarom niet echt serieus genomen (volgens hen spaar je voor een bruiloft als je het geld niet hebt, voor welk argument dan ook zijn ze niet toegankelijk) en is het onbegrijpelijk hoe we het doen. Een klein feest houden is hier nl. al lastig want voor menig Ghanees is het onbegrijpelijk om hier de mond over te houden. Alle "friends" (familieleden, vrienden, kennisen, collega's, studiegenoten, buurtbewoners, ex klasgenoten, ex collega's en zo meer) vinden het onacceptabel om niet op je feest te verschijnen: ze horen er nu eenmaal bij (vinden zij). Daarbij heb je altijd een kleine groep mensen die misbruik (of gebruik) maakt van feesten. Begrafenissen bv worden op posters aan de wegen aangekondigd: nette kleren aan en je hebt die dag gratis eten en drinken. Tja en als je met een blanke trouwt dan wordt het natuurlijk een mega feest. Niet dus. Zoals wij onze vooroordelen hebben hebben de Ghanezen het hier ook. Het is onmogelijk dat een blanke niet rijk is. Dat bestaat echt niet !
De voorbereidingen van het huwelijk:
Wat afwijkende voorbereidingen van een bruiloft in Nederland. In Nederland zijn veel mensen er al een jaar van te voren mee bezig. Hier kun je binnen 2-3 weken trouwen als je wil. Wat zeg ik: binnen enkele dagen, als je maar genoeg betaalt. Je kan voor de kerk trouwen of voor de "court".
Even uitgaande van het laatste: je gaat naar een advocaat die een aanvraagformulier voor je huwelijkswens tekent, met dit formulier kan je in een bepaalde organisatie/bedrijf het "ondertrouwformulier" (om het even een beetje met NL te vergelijken voor jullie) kopen. Dit dien je max. 2-3 weken voor de datum dat je wil trouwen in bij "burgerlijke stand" in Tema of Nungua in ons geval. Als de gewenste datum en tijd (het duurt maar iets van 10 min.) vrij zijn, wordt jouw huwelijk ingepland. F is mijn uittreksel van de gemeente waarop mijn burgerlijke staat staat vergeten. Na wat gebel moet F vrijdagmiddag terugbellen om te kijken of dat gaat lukken. Het gevraagde formulier wordt door een mannetje voor 100 ghc in Accra gehaald. F. geeft geld en de tijd staat vast: 10:00 uur. Vervolg komt zo.
Volgens de Ghanese cultuur hoort bij het trouwen eerst een verlovingsceremonie waarbij de man moet zorgen voor kado's die de vrouw van de familie gevraagd heeft. En zal vervolgens ook gecontroleerd worden want anders gaat de trouwerij niet door. Om F te stangen beloof ik hem een lijst te maken: kaas, nog een stuk kaas, entree van een zwembad..... ipv een koffer en de bijbel die standaard in het pakket zitten. Naast het eventuele reizen worden koffers hier nog weleens gebruikt om je kleding in te bewaren want het hebben van een kledingkast is niet echt Ghanees.
Trouwen op een soort huwelijkse voorwaarden is in Ghana nog onbekend. Het was voor ons een heel gezoek en gebel om een notaris (die door iedereen steevast lawyer genoemd wordt) te vinden die hiermee bekend is. We vinden er uiteindelijk een die werkzaam is op "burgelijke stand" in Tema.
Hij legt F persoonlijk, en op dat moment mij telefonisch, uit hoe het huwelijk juridisch in Ghana geregeld is. Wanneer F en ik besluiten de prijs van het opstellen van deze akte bij de advocaat te vragen, kost dit F 4 bezoekjes aan het kantoor van de advocaat: de secretaresse weet de tarieven niet, advocaat is er niet, "kom morgen maar terug", dag later zit de advocaat in een meeting etc. De prijs is voor Ghanese begrippen absurd hoog (minimaal 8 maandsalaris van iemand die het minimumloon verdient om je een idee te geven). Uiteindelijk slagen we er niet in om met deze man in contact te komen en komen we bij aan andere "lawyer" uit. In eerste instantie lijkt het met haar ook niet te werken, ze belooft vanalles en is vervolgens weken niet te bereiken, maar na een volgende poging lange tijd later wel. hoewel ze er pas aan wil beginnen als ik in het land ben. Logica ?
Het uitzoeken van ringen kan je in een enkele winkel doen of je belt de "ringenman" op die vervolgens met een catalogus onder de arm thuis bij je langskomt. Handig want het scheelt je veel in tijd, onhandig als net die avond dat hij komt de stroom uitvalt en we dus onder het lichtje van de gsm de trouwringen moeten uitzoeken. Kijken hoe de ring om je vinger uitziet kan dus niet.
Het graveren zorgt ook nog voor enige hilariteit. Het is hier normaal om de initialen erin te laten zetten wat ik enorm onpersoonlijk vind. Wat gaat het dan worden: de voornamen ? Ok. De ringenman noteert dat we graag de voornamen erin willen hebben, alleen denkt hij dat F zijn eigen naam in zijn ring wil hebben en ik mijn naam in mijn ring :)
Een week later komt de mobiele juwelier ons de ringen thuis brengen. Een van de zeldzame Ghanezen die zijn kalender gebruikt. En zijn horloge !
Een jurkje heb ik in NL kunnen kopen (geen echte trouwjurk dus). Schoenen had ik al eerder in Nederland voor de zekerheid maar al gekocht. Als ik de schoenen op het UCC uit mijn tas wil halen zijn ze verdwenen. Wat blijkt: Phyllis vond de lage hak erg mooi en heeft mijn schoenen even naar de "shoeman" gebracht om te kijken of deze ze ook verkoopt of evt. kan maken. Alleen ken ik de "eventjes" in Ghana inmiddels.
Ik ben om te ploffen (weer een voorbeeld van: wij zijn privacy gewend, Ghanezen niet) dat mensen in mijn spullen zitten te neuzen en er vervolgens ook nog ongevraagd spullen uithalen. Ik zeg Billa dat ik met deze actie absoluut niet blij ben en hoop dat mijn trouw(!)schoenen onbeschadigd "vandaag" zullen terugkomen. ik zie de bui al hangen dat een schoen kwijtraakt of beschadigd wordt. Volgens F is het niet abnormaal dat mensen "gewoon" in je tassen kijken of je mogelijk interessante spullen bij je hebt. En ze vervolgens even lenen. Ieder zijn eigen cultuur.
F zijn familie weet dat we van plan zijn te trouwen en vrijdag belt F hen op om te zeggen dat het huwelijk zaterdagmorgen om 10:00 uur zal plaatsvinden. Zijn vader reageert met een "als je denkt dat je het zo moet doen dan moet je het maar doen". We verwachten niet dat ie komt (is geen type voor sociale aangelegenheden) en daarom moet F ook zijn oom inlichten. De enige broer tussen zussen (F zijn moeder en tantes). Hij moet officieel F zijn vader vertegenwoordigen. Hij is erg teleurgesteld dat F hem zo laat informeert. F had het hem minimaal 3 maanden eerder moeten zeggen. Nou ja als F zo stom is om een fout te maken (geen trouwfeest) dan moet het maar. Zijn moeder antwoordt dat er in het weekend een begrafenis is maar belooft wel even op en neer te komen. Een van de tantes die in het familyhouse wonen reageert met "was is dit nu voor een bruiloft?". Het is jammer dat ze bepaalde argumenten gewoon niet kunnen begrijpen door hun zeer beperkte kennis in en van het leven. Met name voor F vind ik dat erg sneu, en lastig. Hoe meer kennis F in zijn leven zal vergaren, hoe groter de afstand tussen hem en zijn familie zal worden.
De trouwdag is aangebroken en om 08:00 uur belt F zijn oom op om te zeggen dat de marriage register ("ambtenaar vd burgelijke stand") wsl naar een begrafenis toe is en daarom 1-2 uurtjes later kan verschijnen. F belt hem talloze keren, maar zijn gsm staat uit. Gaan we nu trouwen of niet? Het geeft mij weer eens de bevestiging dat hier pas iets definitiefs is als je het met eigen ogen gezien hebt en je mensen op alleen woorden nooit 100% kan vertrouwen.
Om 09:30 uur pakt de man op en zegt dat hij gewoon op zijn (trouw)kantoortje is. We kleden ons snel aan en trommelen familie op zodat ze weten dat ze kunnen komen. F strijkt zijn nieuwe pantalon iets te warm waardoor er al snel een gat zo groot als het strijkijzer verschijnt. Ik pak het ringendoosje en trek het dekseltje kapot zodat het er ook niet meer op past.
Na 40 min gewacht te hebben en "next!" gehoord te hebben mogen we het "marriage register" binnen. F zijn moeder en oom zijn zijn getuigen en een tante en F zijn tweelingbroer zijn mijn getuigen. Door alle dingen die mis gingen om het huwelijk geregeld te krijgen, moeten we dan ook allebei hard lachen als we moeten staan om het ja-woord te geven.
De wittebroodsweken zijn begonnen...
Voor degenen die zich afvragen waarom ik pas achteraf over onze trouwdag vertel: wanneer je in Ghana je trouwdag viert of een begrafenis regelt, komen er altijd ongenode gasten. Zoals ook in Nederland moet je, meestal uit kostenoverwegingen, een keuze maken hoe je het viert en wie je wel en niet uitnodigt. Vanwege allerlei persoonlijke redenen hebben we besloten om deze bijzondere dag zo veel mogelijk met ons 3-en te vieren. Door F zijn familie wordt ons huwelijk daarom niet echt serieus genomen (volgens hen spaar je voor een bruiloft als je het geld niet hebt, voor welk argument dan ook zijn ze niet toegankelijk) en is het onbegrijpelijk hoe we het doen. Een klein feest houden is hier nl. al lastig want voor menig Ghanees is het onbegrijpelijk om hier de mond over te houden. Alle "friends" (familieleden, vrienden, kennisen, collega's, studiegenoten, buurtbewoners, ex klasgenoten, ex collega's en zo meer) vinden het onacceptabel om niet op je feest te verschijnen: ze horen er nu eenmaal bij (vinden zij). Daarbij heb je altijd een kleine groep mensen die misbruik (of gebruik) maakt van feesten. Begrafenissen bv worden op posters aan de wegen aangekondigd: nette kleren aan en je hebt die dag gratis eten en drinken. Tja en als je met een blanke trouwt dan wordt het natuurlijk een mega feest. Niet dus. Zoals wij onze vooroordelen hebben hebben de Ghanezen het hier ook. Het is onmogelijk dat een blanke niet rijk is. Dat bestaat echt niet !
De voorbereidingen van het huwelijk:
Wat afwijkende voorbereidingen van een bruiloft in Nederland. In Nederland zijn veel mensen er al een jaar van te voren mee bezig. Hier kun je binnen 2-3 weken trouwen als je wil. Wat zeg ik: binnen enkele dagen, als je maar genoeg betaalt. Je kan voor de kerk trouwen of voor de "court".
Even uitgaande van het laatste: je gaat naar een advocaat die een aanvraagformulier voor je huwelijkswens tekent, met dit formulier kan je in een bepaalde organisatie/bedrijf het "ondertrouwformulier" (om het even een beetje met NL te vergelijken voor jullie) kopen. Dit dien je max. 2-3 weken voor de datum dat je wil trouwen in bij "burgerlijke stand" in Tema of Nungua in ons geval. Als de gewenste datum en tijd (het duurt maar iets van 10 min.) vrij zijn, wordt jouw huwelijk ingepland. F is mijn uittreksel van de gemeente waarop mijn burgerlijke staat staat vergeten. Na wat gebel moet F vrijdagmiddag terugbellen om te kijken of dat gaat lukken. Het gevraagde formulier wordt door een mannetje voor 100 ghc in Accra gehaald. F. geeft geld en de tijd staat vast: 10:00 uur. Vervolg komt zo.
Volgens de Ghanese cultuur hoort bij het trouwen eerst een verlovingsceremonie waarbij de man moet zorgen voor kado's die de vrouw van de familie gevraagd heeft. En zal vervolgens ook gecontroleerd worden want anders gaat de trouwerij niet door. Om F te stangen beloof ik hem een lijst te maken: kaas, nog een stuk kaas, entree van een zwembad..... ipv een koffer en de bijbel die standaard in het pakket zitten. Naast het eventuele reizen worden koffers hier nog weleens gebruikt om je kleding in te bewaren want het hebben van een kledingkast is niet echt Ghanees.
Trouwen op een soort huwelijkse voorwaarden is in Ghana nog onbekend. Het was voor ons een heel gezoek en gebel om een notaris (die door iedereen steevast lawyer genoemd wordt) te vinden die hiermee bekend is. We vinden er uiteindelijk een die werkzaam is op "burgelijke stand" in Tema.
Hij legt F persoonlijk, en op dat moment mij telefonisch, uit hoe het huwelijk juridisch in Ghana geregeld is. Wanneer F en ik besluiten de prijs van het opstellen van deze akte bij de advocaat te vragen, kost dit F 4 bezoekjes aan het kantoor van de advocaat: de secretaresse weet de tarieven niet, advocaat is er niet, "kom morgen maar terug", dag later zit de advocaat in een meeting etc. De prijs is voor Ghanese begrippen absurd hoog (minimaal 8 maandsalaris van iemand die het minimumloon verdient om je een idee te geven). Uiteindelijk slagen we er niet in om met deze man in contact te komen en komen we bij aan andere "lawyer" uit. In eerste instantie lijkt het met haar ook niet te werken, ze belooft vanalles en is vervolgens weken niet te bereiken, maar na een volgende poging lange tijd later wel. hoewel ze er pas aan wil beginnen als ik in het land ben. Logica ?
Het uitzoeken van ringen kan je in een enkele winkel doen of je belt de "ringenman" op die vervolgens met een catalogus onder de arm thuis bij je langskomt. Handig want het scheelt je veel in tijd, onhandig als net die avond dat hij komt de stroom uitvalt en we dus onder het lichtje van de gsm de trouwringen moeten uitzoeken. Kijken hoe de ring om je vinger uitziet kan dus niet.
Het graveren zorgt ook nog voor enige hilariteit. Het is hier normaal om de initialen erin te laten zetten wat ik enorm onpersoonlijk vind. Wat gaat het dan worden: de voornamen ? Ok. De ringenman noteert dat we graag de voornamen erin willen hebben, alleen denkt hij dat F zijn eigen naam in zijn ring wil hebben en ik mijn naam in mijn ring :)
Een week later komt de mobiele juwelier ons de ringen thuis brengen. Een van de zeldzame Ghanezen die zijn kalender gebruikt. En zijn horloge !
Een jurkje heb ik in NL kunnen kopen (geen echte trouwjurk dus). Schoenen had ik al eerder in Nederland voor de zekerheid maar al gekocht. Als ik de schoenen op het UCC uit mijn tas wil halen zijn ze verdwenen. Wat blijkt: Phyllis vond de lage hak erg mooi en heeft mijn schoenen even naar de "shoeman" gebracht om te kijken of deze ze ook verkoopt of evt. kan maken. Alleen ken ik de "eventjes" in Ghana inmiddels.
Ik ben om te ploffen (weer een voorbeeld van: wij zijn privacy gewend, Ghanezen niet) dat mensen in mijn spullen zitten te neuzen en er vervolgens ook nog ongevraagd spullen uithalen. Ik zeg Billa dat ik met deze actie absoluut niet blij ben en hoop dat mijn trouw(!)schoenen onbeschadigd "vandaag" zullen terugkomen. ik zie de bui al hangen dat een schoen kwijtraakt of beschadigd wordt. Volgens F is het niet abnormaal dat mensen "gewoon" in je tassen kijken of je mogelijk interessante spullen bij je hebt. En ze vervolgens even lenen. Ieder zijn eigen cultuur.
F zijn familie weet dat we van plan zijn te trouwen en vrijdag belt F hen op om te zeggen dat het huwelijk zaterdagmorgen om 10:00 uur zal plaatsvinden. Zijn vader reageert met een "als je denkt dat je het zo moet doen dan moet je het maar doen". We verwachten niet dat ie komt (is geen type voor sociale aangelegenheden) en daarom moet F ook zijn oom inlichten. De enige broer tussen zussen (F zijn moeder en tantes). Hij moet officieel F zijn vader vertegenwoordigen. Hij is erg teleurgesteld dat F hem zo laat informeert. F had het hem minimaal 3 maanden eerder moeten zeggen. Nou ja als F zo stom is om een fout te maken (geen trouwfeest) dan moet het maar. Zijn moeder antwoordt dat er in het weekend een begrafenis is maar belooft wel even op en neer te komen. Een van de tantes die in het familyhouse wonen reageert met "was is dit nu voor een bruiloft?". Het is jammer dat ze bepaalde argumenten gewoon niet kunnen begrijpen door hun zeer beperkte kennis in en van het leven. Met name voor F vind ik dat erg sneu, en lastig. Hoe meer kennis F in zijn leven zal vergaren, hoe groter de afstand tussen hem en zijn familie zal worden.
De trouwdag is aangebroken en om 08:00 uur belt F zijn oom op om te zeggen dat de marriage register ("ambtenaar vd burgelijke stand") wsl naar een begrafenis toe is en daarom 1-2 uurtjes later kan verschijnen. F belt hem talloze keren, maar zijn gsm staat uit. Gaan we nu trouwen of niet? Het geeft mij weer eens de bevestiging dat hier pas iets definitiefs is als je het met eigen ogen gezien hebt en je mensen op alleen woorden nooit 100% kan vertrouwen.
Om 09:30 uur pakt de man op en zegt dat hij gewoon op zijn (trouw)kantoortje is. We kleden ons snel aan en trommelen familie op zodat ze weten dat ze kunnen komen. F strijkt zijn nieuwe pantalon iets te warm waardoor er al snel een gat zo groot als het strijkijzer verschijnt. Ik pak het ringendoosje en trek het dekseltje kapot zodat het er ook niet meer op past.
Na 40 min gewacht te hebben en "next!" gehoord te hebben mogen we het "marriage register" binnen. F zijn moeder en oom zijn zijn getuigen en een tante en F zijn tweelingbroer zijn mijn getuigen. Door alle dingen die mis gingen om het huwelijk geregeld te krijgen, moeten we dan ook allebei hard lachen als we moeten staan om het ja-woord te geven.
De wittebroodsweken zijn begonnen...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
