kennismaking met Ghana

Nog geen 24 uur in Ghana en ..... pfffff.
Laten we bij het begin beginnen.

Bij aankomst in Ghana sta je als je pech hebt in een van de lange rijen van de immigratiedienst. Ons geluk is dat K het op een gillen zet en een officer ons even later wenkt om te volgen. Ghana is een "motherland" en dit werkt in ons voordeel: onze visa worden binnen 5 min. gestempeld. De officer glimlacht op mijn "god bless you".

K zit naast F in de auto en blijft hem de hele rit naar "huis" aanstaren. Blijkbaar herkent hij hem toch ergens als vader. Dit zal ook de komende dagen blijken: alsof het altijd zo is geweest, gelukkig maar.

Zaterdagmorgen gaan we naar het "family" huis van F. Schoonma ma is er niet. Een jaarlijks weekendje "church programm" heeft haar prioriteit. Er is naast de (blinde) opa, neefje en 2 opvangkindjes maar een tante aanwezig, die luid is voor 4 tantes met een even later huilende K tot gevolg. Ik probeer uit te leggen dat K moe is van de reis, alle indrukken en nu eigenlijk aan slapen toe is en daarbij rust is gewend. De tante knikt begrijpend om K even later aan zijn armen en benen te trekken. Pffff.
Opa komt in zijn handdoek gewikkeld op het lawaai af en begint blij te klappen als ie even later zijn achterkleinkind op zijn schoot heeft. Van iedereen worden foto's gemaakt en wat buurtgenoten komen op ons af.

Even later gaan we naar schoonbroer zijn pas afgebouwde huisje kijken waar ik steil van achterover val. De meegelopen kinderen planten zich op de grond voor de (vlgs mij) flatscreen tv en luid schalt de tv. K zijn energie is op en het huilen gaat over in gillen: hij is compleet over de zeik van alle (wild enthousiaste) aandacht. Ik sommeer een buurtkindje F te gaan halen en gebaar hem even later dat we NU gaan. De rust keert even later weder als we in de auto zitten. Thank god.

Het bezoek aan F zijn vader zondags verloopt wat aangenamer omdat de vader rustig van aard is. Al stormen alle buurtgenoten direct op de maxi cosi af als we uit de auto stappen en K het op zijn brullen zet met ineens zoveel donkere gezichten in zijn vizier.
Om K verder wat te enthousiaste ontmoetingen te besparen gaan we naar het zwembad om wat te relaxen.

Een van de tantes die zaterdag niet thuis was belt op dat ze K graag wil zien en stelt voor s avonds even te komen. Ben er niet zo blij mee maar begrijp ook dat F dolgraag onze zoon aan zijn familie wil laten zien. Wel spreek ik af dat als het K te veel word ik naar mijn moeder haar kamer zal vertrekken. Naief dat ik ben om te denken dat het bij een tante blijft en zo komen er "even" 3 tantes, 1 voor mij onbekende vrouw en een schoonbroer op bezoek, met kadootjes dat dan weer wel :)
Gelukkig blijven ze maar 3 kwartier maar duidelijk is wel dat deze 2 dagen voor K veel te veel waren. Het kind moet al zo veel indrukken op doen (reizen, drukke vliegvelden, warm weer, snoeiharde muziek, voorbijrazend verkeer en vooral de wilde Ghanezen) en dat in dat kleine babyhoofdje...

We besluiten dan ook maandag als relaxdag in te lassen. Dat plannen en korte afspraken hebben niet werken in een land als Ghana kan je je alleen voorstellen als je er zelf bent geweest.

Billa komt maandagmiddag om wat dingen samen door te spreken. Dit wordt uiteindelijk een lange middag. Enerzijds omdat Billa veel te melden heeft en anderzijds omdat K naar alle waarschijnlijkheid last van krampjes krijgt van de pittige Ghanese pepersaus die ik s middags gegeten heb. De hitte zal ook meespelen want vanaf 's nachts is het al "light off" (stroomuitval). Uiteindelijk krijg ik K met een zetpil tot bedaren en in slaap.