dag-omzet/nieuwe schooljaar/dorpsgek/vaccinaties

We gaan even langs bij vriendin Linda die naast een winkeltje ook een cookshop heeft. Een jonge meid met een baby op haar rug en een schaal vissen op haar hoofd komt voorbij gelopen en kijkt ons mistroostig aan. Ze gaat op een steen zitten en begint te huilen. F vraagt waarom ze huilt en een hele conversatie volgt die ik niet versta. Het blijkt dat ze al haar geld (dus de hele dagopbrengst) verloren is. Ze had het geld, dat doen meer mensen hier, in de doeken van haar kleding gewikkeld en heeft het blijkbaar ergens verloren zonder het in de gaten gehad te hebben. Ik vind het intens sneu voor haar en denk ook meteen aan de baby op haar rug die vanavond graag had willen eten.

Ik stel F voor om wat vissen te kopen. We lossen haar probleem zo niet op maar het geeft haar wel de kans om nog wat te verkopen want het loopt al tegen het einde van de middag. F reageert niet echt wat mij pissig maakt (en ik zelf maar wat vissen koop). Mijn mening is dat ik liever mensen help/ geld geef (en dus motiveer) die hard werken voor hun geld dan familieleden bv die heel makkelijk hun hand ophouden en niet (willen) werken (en naar mijn mening nog veel te jong zijn om niet meer te hoeven werken, de jongste tante is 6 jr ouder dan ik ben. Als we naar huis rijden en ik een discussie begin over het helpen van de vissenverkoopster zegt F de meid beloofd te hebben vanavond geld te zullen laten brengen. Zo gezegd zo gedaan. Broer van F is de meid het geld gaan brengen, tot grote verbazing (van haar) en blijdschap.

Het nieuwe schooljaar is inmiddels ook op het UCC weer aangevangen. Dagelijks zijn er weer ouders die hun kinderen naar het UCC willen brengen. In twee dagen tijd kreeg Billa 29 (!) nieuwe aanmeldingen. Helaas zijn de klaslokalen vol en worden de kinderen op een wachtlijst gezet die inmiddels de 70 al ruim verstreken is. Voor Billa positief want het betekent dat hij een goede naam heeft opgebouwd. Hij is echter nieuwsgierig en vraagt menig ouder hoe ze bij hem uitkomen: via via.

Als we pauze hebben komt een vrijwilligster op me afgerend met de mededeling dat ze door een vreemde man in haar nek gekust is. Achter het UCC is een cafe van een Engelsman. Een Ghanees die er vaste klant is en of door de drank of door een mentaal probleem wat afwijkt loopt ook regelmatig bij het UCC rond. Ik ben dus benieuwd of hij het is. Nee. Het lijkt een zwerver te zijn met een grijswitte baard en smoezelige kleren aan. De vrijwilligster is lichtelijk van slag, mede omdat de man weggelopen is van het UCC en er kinderen van het UCC bij hem zijn. Ik besluit Billa maar even te storen, hij zit in gesprek. Billa gaat er op af, vrijwilligster gerustgesteld.

Een dag later komen er 2 verpleegsters om alle kinderen te vaccineren tegen mazelen. Het wordt niet hardhandig gedaan maar het had met iets meer gevoel gemogen: de spuit valt voor veel kinderen vies tegen met tranen tot gevolg. Zelfs koekjes helpen dan niet. Ook nu blijkt dat er nauwelijks aandacht is voor de emotionele kant van kinderen (mensen in het algemeen). Ik denk hier vaak: als je niet genoeg geld hebt om je kinderen eten en drinken te geven, is dat "vervelend", maar liefde en aandacht zijn gratis en dat krijgen de meeste Ghanese kinderen veel te weinig (zeg maar gerust: nauwelijks).

Maar daar waar overleven prioriteit is, is (nog) geen plaats voor emoties........