chocolate for the boy

Het vervoer per trotro is hier af en toe "gevaar voor eigen leven": overvolle afgekeurde Europese busjes rijden hier rond als gekken en stoppen op ieder moment dat er ook maar 1 passagier in zal stappen. Dit naast de slechte conditie van de wegen en de lange werkdagen van de chauffeurs.

En natuurlijk zijn er in de trotro's geen kinderzitjes ;) Je moet dus kind en tas op je schoot houden. Afhankelijk van het aantal passagiers zit je af en toe aardig opgepropt. Naast dat het niet comfortabel zit, kan het ook nog eens erg benauwd en warm zijn, zeker als je niet bij een raampje zit. Waneer ik op een langere afstand toch een keer de trotro pak, loopt het zweet bij K echt royaal over zijn hoofd en gezicht: too much. Ik kan mijn kont amper keren en hem dus ook niet voeden, niet echt voor herhaling vatbaar zo reizen met een baby.

Bij een Ghanese taxi moet je je overigens niet te veel bij voorstellen. Ook taxi's zijn hier veelal afgekeurde auto's. Vooral veel deeltaxi's zijn in heel slechte staat: door wat kabeltjes tegen elkaar aan te houden moeten ze soms gestart worden of even door wat omstanders aangeduwd worden.

De maxi cosi had ik al eerder meegenomen maar K is er toch te groot voor geworden. Dus dat is K op schoot houden (voor zo lang, beter gezegd kort, als hij wil zitten) tijdens het rijden. Niet echt veilig dus. De vele files hier in de stad zijn dan nog enigzins een voordeel dat je niet hard kan rijden.

Bij het UCC aangekomen pakt Augustina, een van de meiden van het vocational centre, K van me over zodat ik even naar de wc kan. Als ik terugkom is ze verdwenen om even later met K op haar rug gebonden terug te komen. Ze vindt het geen probleem om K bij zich te houden. Ik kan me even heerlijk op de kinderen concenteren. Luxe :)

Als ik af en toe even kom kijken hoe het met K gaat heeft ie 1x koekjes in zijn mond en de keer erna een lolly in de hand, die ik maar snel weg leg.

K heeft zich goed gewend en kan even zonder zijn mama. De dame die voorheen alleen een blanke vrouw in de movies borstvoeding heeft zien geven geeft ook regelmatig les. Ze stoot me aan en geeft me een chocolaatje "for the boy". Ik denk nog even dat ze een van de schoolkinderen bedoelt, maar het blijkt voor K te zijn. Och god, een baby chocola geven, het moet niet gekker worden. Als ik zeg het bij fruit, groenten en brood te willen houden zegt ze dat dat ook beter is.

Wanneer ik na school naar huis ga heeft Esther (de naaijuf) K op haar schoot: wat een aandacht.

Ik heb honger en besluit voor het eten wat eieren te gaan bakken. Echter na 4 winkeltjes af te zijn gestruind heb ik nog geen eieren. De verkoopster in het laatste winkeltje vertelt me dat met kerst veel kippen zijn geslacht en dat er daardoor nu een tekort aan eieren is. Ik had het zelf niet kunnen verzinnen.

Over kippen gesproken: hoe langer je hier bent, hoe meer dierenleed je meekrijgt (logisch natuurlijk). Een hond op 3,5 poot (aangereden door een auto) die zijn eten bij elkaar moet zien te vinden. En ook kippen op 1,5 poot (een "voet met tenen") kom ik regelmatig tegen. Zo ook op een dag op het UCC. Ik wijs er Billa naar, als we samen even buiten zitten te kletsen, en hij zegt dat mensen bewust een stuk van de poot van de kip afsnijden (of van een teen) zodat ze kunnen herkennen dat de kip van hen is. Hoe bizar en dieronvriendelijk. Verf dan je kip rose, zoals ik ook weleens gezien heb.

Carnaval.... in Accra. Wie had dat nog kunnen bedenken. Een avond voor alleen expats overigens, maar omdat het alleen 's avonds is gaan we niet. Anders was het leuk geweest om het F eens mee te laten maken.

En verder is er weer een "hype" uitgebroken rondom homo's in Ghana (is not done hier)...